Xullo de 2015
 
 

NÚMERO 281 - 13/07/2015

   CUTUDC / Novidades

  OFICINA DE DEREITOS SOCIAIS - COIA
 

Sobre como “os pobres” malgastan os cartos, Albert Sales

Achegamos un novo texto de Albert Sales e publicado na web Vagos y Maleantes que leva por título: Sobre como “os pobres” malgastan os cartos. O colamos aquí:

 

  • Noticias relacionadas

 

A forma en que familiares, veciños e veciñas gastan o diñeiro é un tema habitual de conto. Máis aínda se a persoa obxecto de observación e comentarios vive situacións de escaseza ou se queixa de chegar apurada a final de mes. Se abrimos o foco, as persoas en situación de pobreza son sospeitosas habituais de estar a gastar o diñeiro inapropiadamente. Xa sexa porque reciben diñeiro público a través de subsidios ou prestacións, xa sexa porque pensamos que no seu lugar nos administrariamos mellor, vémonos capaces de xulgar persoas e familias que caeron nese "fracaso" social que chamamos pobreza. Ocórresenos que vivirían mellor se non gastasen tanto diñeiro en comida lixo e comprasen produtos menos elaborados e os cociñasen... total, teñen todo o tempo do mundo, non deben ter emprego... Pensamos que non priorizan correctamente as necesidades básicas... que hai máis importante que comer e ter un teito? Cremos que quizais é a súa forma absurda de malgastar o diñeiro o que lles levou á situación na que se encontran. Pero non nos formulamos que, na nosa sociedade de hiperconsumo, a forma de gastar o diñeiro adoita ser resultado da situación.
 
A familia de lhram, Fátima e Jouda, aínda debe á escola a cota anual da maior. Trátase dunha escola pública na que se pagan sesenta euros anuais cos que se cobren materiais e saídas. Aos pais de lham, Fátima e Jouda, déronselles todas as facilidades para que paguen pouco a pouco e, o máis probable, é que acaben de saldar a débeda antes de irse de vacacións. As mestras teñen información fragmentada da situación que se vive na casa destas nenas. Saben que acoden a Cruz Vermella a recoller un lote semanal de comida do Banco de Alimentos porque a pequena contou que hai unhas señoras que lles dan galletas e leite; observan que, con frecuencia, as nenas se dormen ou móstranse moi cansas; detectaron que non adoitan levar almorzo á escola e que nas saídas e excursións levan unha barra de pan con "pouca cousa" dentro... Sen dúbida, a súa situación económica é crítica, pero as nenas acoden a clase con normalidade e puntualidade e sempre limpas e aseadas. Foi despois do duodécimo aniversario de Ihram que a familia foi tema de conversación na sala de profesorado: " Como lle regalaron un móbil á nena se non teñen nin para comer? " "Ademais, terán que pagar as mensualidades porque terá internet para poder falar por whatsapp", " Aínda deben sesenta euros ao colexio e gástanos nun teléfono? "
 
Manel coñecino nun comedor social. Leva cinco anos recibindo apoio no Centro de Servizos Sociais do seu barrio. Intentou, sen éxito, encontrar emprego tras pechar a empresa onde levaba 24 anos de contable. Tras esgotar a prestación por desemprego empezou a encadear diferentes axudas económicas, a cal delas máis miserable. Cando se viu sen aforros e ingresando pouco máis de catrocentos euros mensuais acudiu aos servizos sociais. Sen ningún rancor comenta que o seu referente, Manel non a chama "asistenta" como tantas outras persoas atendidas, insistiu en que fixese cursos de reciclaxe e intentou axudarlle a encontrar traballo. Non houbo forma. Quen vai contratar un contable da vella escola? De ordenadores sabe o xusto (moi, moi xusto) e, segundo el, a súa idade e o seu físico non axudan. Manel ten unha afección na pel que resulta bastante visible. Di que o único tratamento é a hidratación con cremiñas que non pode (e que non quere) comprar. Tras unha longa conversación detállame as súas contas mensuais: "Mira, cobramento 427 euros. Co comedor aforro os xantares pero teño que almorzar e cear. O cuarto cústame 180. Pásolle 100 ao meu fillo que vive coa súa nai. E o que me queda para botar un po ao mes... que con esta cara é imposible follar gratis".
 
Jorge dorme nun caixeiro. Veu de Bulgaria hai 12 anos e estivo a traballar na construción. Gañábase ben a vida e mandaba diñeiro abondo á súa nai para que puidese ter unha vellez digna. Cando a construción empezou a ir mal fixo tres tempadas de recollida de froita nunha explotación de Lleida pero o verán pasado xa non o chamaron. O pagès que o contrataba contoulle que, tal como ían as cousas, contrataría mozos do pobo, que agora non encontran nada máis e a familia pasa diante dos estranxeiros por boa xente que sexan. Ata hai seis meses abeirábase nun edificio que se quedou a medio construír pero botárono. Agora, durante o día está nun parque con outras persoas sen fogar ou nunha esquina do Barrio Gótico vendendo cinceiros que fai con latas de cervexa e de refresco baleiras. Afirma que se saca uns 20 euros cada día. Máis aínda en tempada alta de turismo. E está moi orgulloso de non lle deber nada a ninguén a pesar da súa situación. Di que el non é ningún aproveitado e que fai o que faga falta para gañarse a vida honradamente. Aínda que igual cos 20 euros diarios podería pagarse un cuarto prefire durmir no caixeiro ou na rúa. Ten as contas claras: "5 euros para comida, 5 euros para tabaco e viño, e 10 euros para a miña nai. Se non lle envío diñeiro, a miña nai rematará como eu pero con 30 anos máis enriba e en Sofia. Nin falar". E o tabaco e o viño? "Ai amigo, sen fumar nin beber de onde saco forzas para levantarme? "
 
As persoas que viven situacións de pobreza están rodeadas das mesmas mensaxes que as que non as viven. A liña entre formar parte da sociedade ou non, fíxaa o consumo. Para a familia de Ihram, comprarlle un teléfono móbil á súa filla no seu duodécimo aniversario é unha prioridade. Despois de verse obrigado a dicir que non tantas e tantas veces non poden privar a súa filla maior do regalo que recibiron todas as súas amigas ao cumprir os doce. Xa verán de onde sacan o diñeiro para acabar de pagar as anualidades á escola. Á fin e ao cabo, cantas veces perderon os seus míseros aforros por un imprevisto?
 
Cando a pobreza leva consigo perder a capacidade de elección, cando non se pode elixir que comer ou que roupa poñerse, cando non hai proxectos a medio prazo nin esperanza en que a situación cambie os pequenos "luxos" convértense en necesidades para manter a cordura. Non se fan plans. Vívese ao día e búscanse pequenas ilusións que axuden a seguir respirando: viño? tabaco? un anaco de sexo de pagamento?
 
---
 
Fonte: http://vagosymaleantes.com/2015/07/02/sobre-como-los-pobres-malgastan-el...

 

 

 


CUT da UDC . SEMPRE DO LADO DAS TRABALLADORAS E TRABALLADORES

Quen somos | Contacto | Axuda

cutudc.com, 2009. Publicado baixo licencia Creative Commons DHTML Menu By Milonic JavaScript