Seguir cualificando as miles de mortes que se producen nas fronteiras interestatais ou en augas internacionais de crise é invisibilizar a máis cruel das realidades: detrás destas mortes hai un complexo xogo de intereses dirixido principalmente a abaratar a man de obra. Hai, polo tanto, unha dirección política consciente desta masacre. Nun libro imprescindible, "Un deseo apasionado de trabajo máis barato y servicial" o asturianu Eduardo Romero explica de maneira brillante a lóxica dos fluxos migratorios no contexto do capitalismo avanzado. O autor recórdanos ao primeiro algo que non é baladí: a publicación dunha banda deseñada titulada "Sueños de vida" patrocinada pola ETT Adecco, El Corte Inglés, Carrefour, Iberia ou Coca-Cola (entre outras) e editada pola vergoñenta coorporación sindical CCOO. Neste obsceno relato caricaturízase a un mozo, Mamadú, que nos lembra na fala ao retrato colonial da cinematografía ianqui sobre os pobos indíxenas, para finalmente denigrar a inmigración "ilegal" e chamar a fluxos migratorios "ordenados e regulados". Neste tipo de posicións é onde o sindicalismo se confunde coa extrema dereita.
 
Ninguén pode agardar dos diferentes estados capitalistas europeos (ou do norte do mundo) que despois dunha política de aberto espolio económico e do desenvolvemento das máis brutais guerras por puros intereses xeoestratéxicos desenvolvan unha política para mitigar os efectos humanos destas contendas, pois a última característica que se pode predicar do capitalismo é o seu carácter humanitario. Mais o preocupante é que o ciclo da súa perversión non remata aquí: unha vez espoliados os seus bens e destruídos os circuítos produtivos nos seus países de orixe, estes estados foron dotándose dunha lexislación (dende o europeo Acordo Schengen e sucesivos á española Lei de Estranxeiría) ao obxecto de aproveitarse da situación dramática destes pobos que se ven forzados a migrar. Dunha banda regularizan un sector da inmigración mais da outra, someten a unha importante parte, cuxa entrada se vai realizar por fóra das autorizacións previstas, aos seus poderes policía. Non hai nada mellor para silenciar e escravizar ás inmigrantes que extirparlle un a un todos os seus dereitos e sometelas á discreción do Estado: "se calas terás traballo, se te moves serás deportado/a".
 
A Xunta de Galiza titulaba unha nota de prensa "Galicia, una comunidad que crece de la mano de la inmigración" (sic). É coñecida a necesidade do Capital de manter certa constancia demográfica para soster un exército de reserva de man de obra e dende esta óptica, no noso contexto, a inmigración é unha realidade necesaria para o Capital. "Ora ben, moito mellor", pensa o Capital, "se no canto de a regularizar ou abrir fronteiras, o feito de endurecer as políticas migratorias nos permite por unha banda crear un inimigo interior (afianzando un noxento discurso da xenofobia) e por outro abaratar os custos destas traballadoras e traballadores, pero non só, senón que serve para abaratar os custos de toda a man de obra, galega ou estranxeira". "Un irregular curra máis barato do que un regular e isto é bo, pero se un inmigrante curra máis barato do que ti, máis vale que vaias pensando en currar aínda máis barato, por suposto, por baixo do Convenio, e isto é magnífico para nós" pensa o empresariado de ben.
 
O reverso de todo isto son as mortes. Mentres se organiza unha situación de clandestinidade parapolicial para as e os inmigrantes estes compañeiros e compañeiras, traballadores e traballadoras doutros puntos do mundo, viven unha situación de dificultades e sometemento extremo para entrar nos diferentes países, en mans de mafias e dependentes de métodos de transporte riscoso para as súas vidas, xa sexa por terra ou por mar. Co noso movemento obreiro, que leva anos a forxarse nos principios do internacionalismo proletario, aprendiamos que independentemente de calquera circunstancia nacional, a clase obreira é unha e unida, ao longo de todo o globo, loitando por un mundo mellor onde deixemos de ser escravas e escravos do traballo asalariado. Sen diferenzas de etnia ou cor. Man a man.
 
Non hai unha crise migratoria: hai unha masacre programada e asasinatos de traballadoras e traballadores que se contan por centos. O racismo e a xenofobia son, compañeiras e compañeiros, unha ferramenta do Capital para nos dividir e denigrar máis aínda as nosas condicións no traballo. Para a CUT, e para toda central sindical que aínda se digne de portar tal nome, ningún traballador e ningunha traballadora é ilegal.