Vaiamos ás definicións do que quere dicir literalmente amnistía:
 
“A amnistía (do grego ou amnestia, esquecemento) é unha causa de extinción da responsabilidade penal. É un acto xurídico, normalmente emanado do poder lexislativo, polo que unha pluralidade de individuos que foran declarados culpables dun delito pasan a considerarse inocentes por desaparición da figura delituosa”.
 
“A amnistía adoita ter efectos retroactivos e, entre outros, extingue toda responsabilidade penal ou civil e anula os antecedentes penais. Polo mesmo motivo é xeral, dado que actúa sobre todos os que cometeron ese delito, e non sobre individuos concretos”.
 
“A amnistía adoita supoñer un novo xuízo de valor sobre a conveniencia de prohibir ou sancionar unha conduta. Por esa razón, as leis ou actos de amnistía son máis frecuentes en momentos de cambios sociais ou de réximes políticos, e en ocasións asóciase ao perdón de presos políticos. Con todo, o seu emprego pode ser obxecto de polémica, pois pode provocar a impunidade de quen cometeu graves feitos durante un réxime anterior”.
 
As modalidades de amnistía máis coñecidas son as que afectan a militantes pres@s de organizacións políticas (amnistía política), así como recentemente a amnistía que afecta principalmente a corruptos defraudadores (amnistía fiscal).
 
¿E que é unha AMNISTÍA SOCIAL?
 
O concepto que expomos sobre esta modalidade de amnistía ten unhas connotacións diferentes e máis amplas das que coñecemos como “amnistía política”.
 
Moitas persoas padeceron sancións (ou estamos na lista de espera) cando, en defensa dos seus dereitos básicos (sanidade, educación, vivenda, liberdade de expresión, concentración, folga, manifestación, dignidade humana, etc.), e forzadas por unhas circunstancias das que son máis vítimas que responsables, sufriron nas súas carnes a rigorosidade das leis vixentes e a desproporcionada actuación dos corpos de seguridade do Estado.
 
Aínda que calquera loita reivindicativa poderíase considerar unha loita política, isto tamén pode considerarse desde outro enfoque. Nunha loita pola defensa dos dereitos das persoas discapacitadas ou dunha empresa que padece un ERE (por exemplo), o fin político da mesma subxace moi ao fondo.
 
As motivacións de moitos dos episodios que vivimos recentemente tiveron un forte contido de reivindicación social, e aínda que pareza que ao final de todo sempre se atopa a política, foron cousas menos ambiguas e susceptibles de manipulación as que vertebraron as resposta social e de clase nos últimos catro anos, como as últimas folgas xerais e sectoriais (mineiras, limpeza, sanidade, educación, estudantís, etc.), o 15-M, os desafiuzamentos e as okupacións, as mareas, brancas, verdes, azuis, negras, etc., as marchas da dignidade, en defensa do dereito ao aborto e os dereitos das mulleres, as d@s discapacitad@s, as d@s preferentistas, contra a represión, etc, etc.
 
Cada unha destas loitas, neste proceso de defensa dos dereitos, do público, levou unha confrontación de miles de persoas coa legalidade. Moita xente comprobou como nos mallaron, identificado, sancionado, detido e encarcerado.
 
Esvaecéronnos e insultáronnos sen compaixón a través dos seus medios de desinformación. Atopámonos cunha acción represiva desmedida por parte do Estado en defensa dos intereses de quen son os responsables desta situación de emerxencia social que estamos a pasar, deste xenocidio de baixa intensidade ao cal nos someten.
 
Todo cunha cobertura legal, para esas actuacións represivas e sancionadoras (moitas delas violentas) que evolucionou en sentido contrario do que as súas propias leis ditan, incluída a Carta Magna.
 
Vímolo co 15-M na Praza do Sol, en Praza Catalunya en Barcelona e na Generalitat de Valencia. C@s estudantes da Primavera valenciana e en cada desafiuzamento executado, en cada desaloxo dunha okupación.
 
Vímolo cos casos de Laura de C.G.T de Barcelona e de Alfon en Vallekas, con Inma e Miguel de Granada e outra xente nos piquetes das folgas xerais.
 
Sufrímolo en Rodea o Congreso e as Marchas da Dignidade do 22-M, cando as loitas mineiras ou coas que levan adiante @s estudantes universitari@s. En cada escrache contra banqueiros e políticos estafadores e corruptos, nas concentracións solidarias con anarquistas inxustamente criminalizad@s.
 
Estamos a padecelo gustaríalles que o fixésemos en silencio, que fagamos de tripas corazón tras cada suicidio ignorado e silenciado, tras cada intervención violenta dos Corpos de Seguridade do Estado.
 
UNHA SOLUCIÓN EXCEPCIONAL PARA UNHA SITUACIÓN CRÍTICA
 
Á hora de sancionarnos e exercer a represión en protestas máis que xustificadas, non contou para nada a situación de excepcionalidade á que nos levaron. Unha situación de empobrecemento de millóns de persoas, de perdidas de dereitos conquistados con moito esforzo e loitas onde @s traballador@s deixaron a súa vida.
 
É neste marco excepcional onde miles de persoas tiveron que atoparse en situacións que dificilmente imaxinaban. O adeus ao “estado de benestar”, e a ruptura diso que chamaban “a paz social”, forzáronnos á confrontación, Non con quen participou do espolio xeral das nosas economías e dereitos, senón cos seus medios coercitivos....as forzas de seguridade do estado, e tamén co seu sistema xudicial.
 
E é porque foron as loitas sociais as que mantiveron este duro pulso, polo que chamamos AMNISTIA SOCIAL ao feito de que sexan esquecidos os nosos supostos delitos ou infraccións da lei en contra dun saqueo do común, do público, do que é de tod@s.
 
Non pedimos que nos perdoen por arriscar os nosos soldos e poñer de traballo, a nosa seguridade e integridade física polo que estamos a sufrir, Non pedimos nin clemencia nin indultos.... reclamamos e esiximos xustiza social.
 
E non o facemos conscientes do xustas e necesarias que son as nosas loitas. Porque non somos fichas no xogo político. Sexa quen sexa quen acceda ao poder político, terá que facer xustiza coas persoas que pasaron por momentos de represión inxustificada durante este período tan brusco para miles de persoas. É necesaria esa AMNISTÍA SOCIAL porque loitamos con exemplaridade e por iso ningunha persoa merece un castigo.
 
Ademais é xusta a súa esixencia, máxime cando é demostrable que os métodos de loita empregados en defensa das nosas reivindicacións, por contundentes que parecesen, non levaron en feitos violentos que supuxesen perdidas de vidas algunha. Foron mostras da nosa impotencia e da rabia contida fronte á prepotencia do que se nos aplicaba, fronte á dimensión do que se nos viña encima, ante a ocultación e a deformación das nosas demandas.
 
Tiñamos e seguimos tendo necesidade de dicir basta. Era e é a nosa obrigación combater aos malos gobernos tiranos e crueis. “Poida que perdamos...pero se non o facemos estamos perdid@s”
 
Pola contra, foron parte dos sectores sociais máis afectados (polos recortes nos orzamentos públicos, pola perda de traballos e vivendas, pola desesperación que queda instalada nas nosas vidas ante a inseguridade dun futuro mellor para agora e en diante), os que puxeron a parte máis amarga das consecuencias desta crise-estafa. Nesta guerra declarada covardemente contra o pobo, os mortos puxémolos nós. E as nosas vítimas do seu terrorismo non as esqueceremos facilmente. A súa memoria pertence a quen segue resistindo. O poder quererá que non @s lembremos... pero non poderá conseguilo porque seguirán viv@s nas nosas memorias.
 
Como se pode comprobar, a AMNISTÍA SOCIAL ten moito de política, pero afectaría directamente a aquelas persoas que se implicaron nas respostas a cada un dos episodios represivos vividos desde a primeira resposta social colectiva. É dicir, desde o primeiro día do 15-M de 2011 e a todas as loitas derivadas das políticas de austericidio e empobrecemento.
 
Desde as loitas mineiras e folgas xerais, ata os escraches e bloqueos de parlamento, marchas e desafiuzamentos, folgas de estudantes, etc...pasando por aquelas que, en defensa das nosas xustas demandas, levamos a cabo con métodos de loita directa sen violencia contra as persoas, como son os escraches, as concentracións, os cortes de estradas e polígonos, en defensa do dereito constitucional a un traballo e unha vivenda en dignidade, contra a violencia machista que se acrecenta en situacións de pobreza, por exercer o noso dereito para manifestarnos sen que teñamos que esperar o permiso gobernativo. Abarcaría ás persoas que foron identificadas e sancionadas sen mais motivo que a caprichosa vontade da policía e de quen a controla e dirixen.
 
OBXECTIVOS BÁSICOS DA PROPOSTA:
 
A AMNISTÍA SOCIAL levaría aparellada a DERROGACIÓN INMEDIATA da LEI DE SEGURIDADE CIDADÁ, máis coñecida como a LEI MORDAZA.
 
- Supresión de todas as causas abertas nos xulgados derivadas de accións de protesta contra as políticas de recortes, tanto de dereitos laborais como sociais.
 
- Anulación de todos os procesos e expedientes sancionadores derivados da intervención gobernativa en contra de manifestacións en defensa de dereitos democráticos recoñecidos.
 
- Eliminación efectiva de todo cargo delituoso para quen se enfrontou ás intervencións da policía (en desafiuzamentos, folgas xerais e loitas sectoriais ou individuais).
 
- Desaparición de toda ficha policial ou antecedentes penais arquivados que se deriven das xustas protestas sociais levadas a cabo como consecuencia da crise económica.
 
- Reparación ás persoas máis afectadas pola represión (danos físicos ou secuelas doutro tipo) e esixencia de responsabilidade a quen ordenou intervencións desmedidas, arbitrarias ou de abuso de poder das forzas de seguridade do estado.
 
- Restauración de todos os dereitos perdidos e cumprimento integro de todos os dereitos humanos. Dereito a decidir.
 
- Liberdade inmediata para as persoas presas que foron vítimas de montaxes policiais ou que se viron forzadas a cometer delitos debido á extrema situación á que nos arrastrou o actual modelo político e económico.
 
Tamén leva implícita a desaparición de todos os nosos antecedentes derivados polas nosas protestas dos ficheiros policiais. Así mesmo a derrogación das leis que facilitan a cooperación da policía con empresas de seguridade privada. Leis que permiten o intercambio dos nosos datos obtidos baixo unhas actuacións policiais abusivas.
 
Estas leis atentan contra calquera principio de respecto ás liberdades individuais e colectivas, e é un exemplo de derívaa autoritaria e pre-fascista do actual “ESTADO DE DEREITO”.
 
Impoñer o medo a quen o perde e á poboación en xeral, un medo suficiente que paralice a resposta social; ese é o obxectivo principal das elites no poder... que quedemos caladiñ@s mentres se benefician do seu espolio aos pobos.
 
Soamente a presión desde todo tipo de colectivos sociais afectados pode facer que esta proposta de Amnistía Social salga adiante, que sexa tida en conta nun suposto novo escenario político oficial. Se unha lei de Amnistía deste tipo ten que ser tida en conta por quen xestione o poder político no futuro, será porque quen padeceu a represión en calquera das súas variantes, esixímola como saída colectiva a cada un dos nosos procesos xudiciais derivados pola nosa resistencia e encontróns coa lei.
 
Nunca delinquimos...tivemos que responder aos delincuentes. Se algúns métodos estiveron á marxe da legalidade ou tropezaron con ela, foi porque nos forzaron a iso as circunstancias de agresión continua á nosa dignidade como persoas.
 
É por tanto necesario que fagamos esta reivindicación extensible a todo o mundo que crea nunha saída digna nas nosas “contas pendentes coa xustiza”.
 
¿A QUEN VAI DIRIXIDA ESTA PROPOSTA?
 
A AMNISTÍA SOCIAL é unha reivindicación de tod@s e de ninguén. É o reclamo xusto para unhas loitas xustas que xamais deberon ser castigadas nin sancionadas.
 
Principalmente é unha proposta dirixida a quen dunha forma ou outra padeceron episodios de represión. É dicir a todas aquell@s que pasaron por comisaría ou os xulgados, a quen foi identificad@ e agora figura nun ficheiro policial.
 
Tamén a quen padeceu a violencia do estado e resistíronse e agora teñen delitos de desobediencia ou agresións á policía. Tod@s fomos vítimas das mesma violencia.
 
Vai tamén dirixida aos colectivos anti-represivos que son a espiña dorsal da resistencia a tanta agresión. A grupos de familiares ou amig@s (organizad@s ou non, pequenos ou grandes), que saben o importante de non deixar soa a quen padece a represión.
 
É un elemento unificador das distintas respostas antirrepresivas fronte á disgregación e segmentación que pretende o Estado. Sinala cada un dos seus distintos rostros e sitúa “os problemas” nun só... a represión.
 
Non llo expomos a un organismo oficial nin a unha institución do poder político ou xudicial.
 
Conscientes de que estes sectores só moverán ficha se lles obrigamos, a AMNISTÍA SOCIAL deberá xerminar e ser resultado dunha vontade decidida e colectiva de manter as loitas contra a represión a base da solidariedade activa, o apoio popular ás xustas loitas que se perfilan no horizonte. Por tanto, non é só unha reclamación sobre o que xa pasou, se non sobre o que está a pasar e pasará. É por tanto unha proposta ás persoas dispostas a reclamar unha saída xusta non individualizada, se non colectiva.
 
Esta idea que expomos debe desenvolverse en todas as súas variantes organizativas, pero de maneira autónoma e descentralizada, facendo das nosas pequenas parcelas unha resposta común. Desde coordinadoras, plataformas, asembleas, grupos de afinidade...pasando por calquera grupo. Debe ser escrita nas paredes, cantada nos concertos, coreada nas manifestacións, falada nas radios e escrita nos diarios e revistas. Senón nos seus medios nos nosos... se non el@s, nosotr@s.
 
Facemos un chamamento para que todas as persoas implicadas no seu traballo coa xustiza (avogados e xuristas), se poñan ao choio para dar forma de lei a esta petición.
 
A elaboración dunha lei de AMNISTÍA SOCIAL ten que ser participativa; os colectivos afectados e as persoas represaliadas, as Asembleas antirepresivas e as asociacións e xuristas solidarios teñen moito que dicir. Iso si, habería moita máis faena que facer no caso de que a proposta fose asumida por cada vez mais grupos e colectivos.
 
En todo caso, a proposta non está feita coa intención de gañar ou perder, senón de insistir na inxusta situación de miles de persoas que padeceron a represión só por loitar pola súa dignidade e pola xustiza social. Consiste en establecer unha referencia unitaria que aglutinase máis que dispersase a quen parcializou os nosos casos, cando sabemos que o padecen miles de persoas que tomaron a decisión de non aceptar con resignación as políticas xenocidas impostas desde o poder. É necesario dar sentido a iso de se “nos tocan a unh@ é coma se nos tocasen a tod@s”, e tamén ao de hoxe “por ti, mañá por min”.
 
É por iso que propoñemos que fagades vosa esta demanda, que a incluades nas vosas reivindicacións e actividades.
 
Que a AMNISTÍA SOCIAL se plasme en cada loita antirrepresiva que levemos adiante.
 
É unha reivindicación que nos pertence a quen nos sitúe na súa diana só polo feito de non resignarnos a claudicar.
 
Perténcenos a quen aínda cremos na dignidade do pobo traballador.
 
POLA XUSTIZA SOCIAL!!
 
AMNISTÍA SOCIAL, XA !!