O que máis me impresiona, chámenme inxenuo, é a compulsión apandadora en que parecía entrar nos seus últimos anos, ese rebañar con todo o que se puña ao seu alcance, tratándose de alguén que non só era rico, riquísimo: é que o era de familia, por varias xeracións.
 
Mentres cobraba máis de dous millóns ao ano de Bankia, malgastaba o seu talento en embucharse uns ridículos 40.000 euros mensuais que tarde ou cedo lle darían un desgusto, e á vez queimaba o cartón black pagando compras ás tolas e retirando do caixeiro de mil en mil. Insisto, alguén que nin eses dous “milloncejos” de soldo necesitaba, porque o seu patrimonio e as súas empresas xa lle permitían varios centos de soldos nescafé ao mes.
 
Xa sei, xa: os ricos tamén rouban, mesmo moitos son ricos ou seguen séndoo precisamente por iso. E Rodrigo Rato non é un caso excepcional, nin debemos caer na trampa de personalizar o saqueo de España nun comportamento individual. Pero é que, segundo avanza a investigación, máis me asombra a súa tola, tola carreira delituosa, a súa autoestrada cara á autodestrución, a fuxida cara adiante de quen vai deixando pegadas en cada vez máis escenas do crime, coma se ao final do camiño non lle esperase unha man para humillarlle a cabeza ao entrar no coche policial, senón un precipicio feliz ao Thelma e Louise.
 
Haberá quen vexa cobiza, outros dirán que cleptomanía, ou sensación exaltada de impunidade, pero eu creo que hai máis, algún tipo de síndrome que un día destes diagnosticará un psicólogo e poralle o seu nome, na súa honra: a síndrome de Intre. Unha mestura explosiva de megalomanía, atracción polo abismo, trastorno desafiante, incapacidade de controlar impulsos, Diógenes monetario, e unhas cantas palabras raras acabadas en teima –e –fobia.
 
Pero non, non é un tolo. Ao contrario: é un xenio, o número un da súa xeración, o modelo a seguir. Un semideus da cousa económica, que de día empregaba os seus superpoderes en deseñar o milagre económico español, e polas noites era arrastrado polo lado escuro da Forza.
 
Falamos de alguén que unha mañá se levantou e desviou un río para que pasase baixo a súa xanela. ¿Quen iguala iso, eh? Foi fai vinte anos atrás, na súa mansión-molino de Carabaña. Se fuches capaz de alterar a canle das augas, a fraude ou o branqueo son un xogo de nenos. Falamos de alguén que coñeceu o Poder con maiúsculas. Que se sentou en despachos inalcanzables, deses onde te asomas á xanela e éntranche ganas de saltar só por comprobar se tamén voas.
 
E o peor é que falamos tamén de alguén que, non xa é que deseñase a política económica que nos trouxo ata aquí. É que ademais estivo a cinco minutos de ser presidente do goberno.