O de Rato é precioso porque redondea a figura do Partido Popular cando lle faltan dous meses para saír ao balcón de Xénova ou tirarse, que é como seguramente irá o asunto, máis que nada, por tedio e porque Rivera é máis guapo e non transpira. Rato xorde dese tronco potente á vez que cheo de cucos, ou vermes, que foron engordando aplicando para si mesmos as mesmas políticas que o Goberno, desde Aznar, aplicou ao desenvolvemento, o crecemento, a prédica e o tomarse a vida en xeral. É dicir, certo tipo de mangancia de altos voos. Isto facémolo nós porque nos sae de aí, e cobrámolo porque nos sae de alá, e disimulámolo porque o metemos acá. Fillo de Aznar, como Rajoy é Rato, e todos á súa vez, do maior ao menor, do máis antigo á máis danzarina, amparan unha forma de exercer o poder que ditou as leis para adecualas e, despois, comelas.
 
Comparados con eles, os corruptos doutras paraxes e doutros partidos e sindicatos son uns francotiradores, ou como moito unha partida de arribistas. Pero o do PP é redondo, xa o digo, e de solera. Ademais, o fermoso don Rodrigo conta cun valor engadido, que é o da súa aristocracia oligárquica, o de pertencer a unha familia que, a principios da década dos 90, permitiuse repudiar a unha das súas cachorras porque se namorou dun toureiro -porque era de clase baixa, non por ser eles antitaurinos-, e iso impresiona moito nos salóns. Supoño que, nalgún momento no Partido Popular, todos quixeron ser el. E usar o verbo rodrigar en primeira persoa. Eu Rodrigo. O mesmo que desviou ilegalmente un regato para que pasase pola súa leira, o que demandou a unha tapicera por 380 euros debido a un asunto de coxíns, e en que cargou a  os cartóns black considerables gastos de “pubs, salas de festa, clubs, discotecas”, pagos efectuados de dúas a tres da tarde, que como horas de xolda resultan un pouco abruptas para quen se debe a tantas responsabilidades.
 
Que o señor Rato non pase pola trena é a vergoña máis grave que enfronta o partido do cal  foi tótem económico, porque non me creo na separación de poderes desta caste, nin nesa Xustiza que foi enchida ata as costuras por maxistrados tan conservadores que a naftalina, asfixiada, foxe das súas togas.
 
Espero que o pobo español llo demande ao presidente Onduline Baixo Tella -especialista en impermeabilizacións-, e que o 20-D nos toque a lotaría. Por se non me acaban de convencer as opcións, estou a tentar localizar ao axente de policía que meteu a Rato no coche o día do primeiro paripé. Tal como están as cousas, votaríao.
 
É o único que se atreveu a porlle a man encima.