Así imaxino eu a máis dun o mércores, cando eldiario.es anunciou que ás 21h publicaría a confesión de Correa. Algúns quedaron sen uñas esa tarde mentres miraban o reloxo e aporreaban a tecla F5. Se non eran socios, subscribíronse rápido para poder durmir esa noite. E cando por fin leron o nove folios, respiraron aliviados: “uf, non estou”.
 
Non me refiro a Bárcenas, Sepúlveda, Costa, Camps ou González Panero. Eles xa sabían que estaban, e no fondo dálles igual: como eles, a maioría de nomes na confesión de Correa xa os coñeciamos, están investigados ou directamente imputados. É moi valioso que sexa o propio Correa quen os sinale por primeira vez, e recoñecendo os delitos en primeira persoa; pero ningún perdeu o soño por iso e, total, “ nunca pasa nada”.
 
Quen tiveron mala tarde foron outros: eses que faltan nos espazos en branco do texto de Correa. Espazos en branco inquietantes, e que converten algunhas páxinas da confesión nunha tarxetiña do vello “Un, dous, tres”: …ata aquí podo ler.
 
O mércores mordíanse as uñas “unha serie de persoas situadas en postos políticos” que segundo Correa usárono como intermediario con empresarios de obra civil. Miraban nerviosos o reloxo “determinados construtores” que segundo Correa pagaban mordida a cambio de adxudicacións. E ata aquí podo ler, di Correa.
 
O mércores acabaron arrincando a tecla F5 dos seus computadores eses clientes “moi importantes” dos que Correa conta que puñan o seu diñeiro en mans do mítico Arturo Fasana, o xestor suízo do patrimonio de fortunas españolas tan poderosas como misteriosas. O mesmo Fasana que ten sobre a mesa un cartafol cuxo contido, nas súas propias palabras, afundiría España. Clientes tan gordos que facían “imposible calquera problema xudicial” e tiñan garantida a "impunidade". E ata aquí podo ler, di Correa.
 
E entre eses clientes, “un en concreto” do que Correa soubo a través do seu condutor particular. O mesmo condutor que un día recolleu a Fasana na entrada do palacio da Zarzuela. E ata aquí podo ler…
 
Correa, que tan boa memoria demostra para pesetas e agasallos, déixase na punta da lingua uns cuantos nomes bomba. Correa ten en casa unha manta, grande, grosa e sucia para taparse, pero na súa confesión só ensina a puntiña. O “ata aquí podo ler”, ou máis ben “ata aquí podo tirar da manta”, con que pretendía un acordo con fiscalía e acusacións. Unha puntiña que inclúe mención, como de pasada, a asuntos que non teñen relación coa Gürtel (os “clientes moi importantes” de Fasana) pero revalorizan moito a súa pringosa manta.
 
Unha vez abortado ese acordo, non sabemos que faría Correa coa súa manta: se a gardou para mellor ocasión, queimouna, ou vendeuna a cambio dese “ coche cheo de diñeiro” que, de ser certo, faría que non todos os “políticos”, “empresarios” ou “clientes importantes” pasasen un mal intre o mércores. Quizais algún non necesitaba esperar a que abrise a libraría porque xa sabía que as súas páxinas foran arrincadas das memorias, e que esta vez tampouco habería  Big One. E ata aquí podemos ler. Por agora.