As subidas de taxas que se foron producindo aos poucos e ano tras ano obsérvanse mellor en períodos algo máis amplos de tempo xa que se demostra que a premisa baixo a que se realizaron as subidas; isto é, que eran axustes conxunturais, é falsa.
 
Así e de media, desde 2011, estudar un grao é un 18,7% máis caro. Nos mestrados o prezo dispárase e agora cursar un é un 64% máis caro que fai catro anos.
 
As diferenzas son máis evidentes se vemos os datos por comunidades. En Cataluña as carreiras encarecéronse un 67% e en Madrid un 35%. Se temos en conta que estas dúas Comunidades reúnen ao groso de estudantes e que, ademais, teñen a maior oferta de carreiras, entendemos que de facto son moitos os alumnos que sufriron unha subida maior que a media que outorga o Ministerio. Ademais, precisamente Madrid e Cataluña recollen a un bo número de estudantes doutras zonas a quen a subida de taxas afecta especialmente ao ter que facer fronte a máis gastos.
 
Se analizamos a subida por carreiras, Dereito encareceuse un 21%. En Madrid, ademais, esta carreira é agora 76% máis cara e en Cataluña custa un 67% máis. De novo, insistimos, Dereito é unha carreira moi demandada polo que esta subida afectou a miles de estudantes.
 
Pero a palma lévana os mestrados. A pesar de que a subida media se sitúa no 64% os extremos dispáranse: na Comunidade Valenciana encarecéronse un 200%, en Cataluña un 170% e en Madrid, un 125%.
 
Estes datos non veñen máis que a reflectir a realidade que vimos xa anos denunciando: o encarecemento das taxas universitarias é unha política que veu para quedar pois a súa finalidade non é diminuír o gasto público en época de crise senón, por unha banda, limitar e elitizar o acceso aos estudos e, por outro, converter as universidades en empresas e que estas se guíen por criterios de rendibilidade económica.
 
Ademais non debemos quedarnos só nos números senón que debemos ver como precisamente son as Comunidades cun maior número de estudantes así como as carreiras máis demandadas as que máis subiron os prezos. Iso significa que son máis os alumnos afectados polas maiores subidas.
 
Tampouco está de máis lembrar que, a pesar de que este é un ataque a todos os estudantes e á educación pública en xeral, tamén é certo que non afecta a todas as familias por igual. Evidentemente o que cobren os pais do alumno vai supoñer que a este lle afecte máis ou menos a subida de taxas. Noutras palabras: que a subida de taxas contén un ataque clasista e que quen non pode asumila son as familias traballadoras e non as grandes fortunas.
 
Ana Escauriaza. Librered