A fame, por desgraza, foi parte da historia do pobo andaluz nos últimos séculos como un dos seus principais acenos de identidade. O xornaleiro sen terra sufriuna nas súas carnes moitas veces e xeracións enteiras viviron baixo a ameaza de tan dolorosa realidade. Millóns víronse forzados a emigrar por iso e millóns máis coñeceuna no seu día a día como quen convive cun tormento que de tan presente que está na súa vida acábase facendo parte da súa propia forma de vida, un signo do que é e do que sente, un referente da forma coa que se expresan as dores e tormentos dun pobo.
 
Por iso non é estraño tampouco que a folga de fame fose un dos principais elementos de loita que ao longo das décadas caracterizou ao movemento xornaleiro andaluz na súa histórica loita pola terra e pola mellora das condicións de vida do pobo andaluz no seu conxunto. Con folgas de fame conseguíronse grandes logros en favor da loita xornaleira na “transición” (conquistas de terras e dereitos, etc.) e con folgas de fame escribiuse a historia do SOC-SAT. É a dignidade que nace da fame: da fame que castiga a un pobo para acabar convertida nunha forma de loita contra as consecuencias e as causas desa mesma fame.
 
Hoxe nas rúas de Madrid estamos a vivir unha nova expresión desa loita; desa fame e desa dignidade, que, esta vez, se puxo ao servizo do nobre propósito solidario de apoiar a un compañeiro ao que o estado encarcerou inxustamente polo simple feito de loitar pola defensa dos dereitos de todos e todas durante décadas. Máis de 15 militantes e sindicalistas do SAT levan cinco días sen comer, despois de percorrer a pé máis de 300 quilómetros nunha marcha de case dúas semanas, en defensa da liberdade do compañeiro Andrés Bódalo e cunha mensaxe clara que comparten ao unísono: de Madrid non nos imos ata que Andrés non estea na casa coa súa familia e en liberdade.
 
É tan fermoso, tan belo, tan excepcional, que cada minuto que un pode pasar á beira destes compañeiros e compañeiras é para sentir que está xunto a quen pon ao ser humano no máis alto dos valores humanitarios e humanistas. Persoas dispostas a poñer en risco a súa propia saúde, aguantando días e días sen comer, coa única finalidade de axudar a un compañeiro que o necesita máis que nunca e que está a sufrir unha terrible inxustiza. Se a política segue conservando algo de verdade, razón e beleza, sobre todo de beleza, non pode haber mellor forma de expresalo.
 
Nun mundo tan necesitado de compromiso, dignidade, xustiza, beleza e humanismo, o que estas compañeiras e compañeiros están a facer agora mesmo nas rúas de Madrid, en defensa da liberdade de Andrés, non pode pasar desapercibido para ninguén que senta nas súas propias carnes a dor e o tormento ao que ven abocados tantos millóns de persoas neste mundo cruel e inxusto dominado polo individualismo e o mercado, nesta Europa dos mercadores e esta sociedade consumista onde só se pretende que teña valor aquilo que ten un prezo.
 
Pero xa o dixo o poeta andaluz: Só un necio confunde valor e prezo. O que estas persoas están a facer agora mesmo en Madrid non ten prezo, pero ten un valor incalculable. O valor de demostrar que aínda seguen existindo persoas dignas dispostas a loitar ata as últimas consecuencias por aquelas causas que cren xustas, o valor de demostrar que aínda existe un pobo digno que non está disposto a deixar sos aos seus cando máis o necesitan. O valor da dignidade que nace da fame desta folga que é, á súa vez, un dos maiores actos de beleza política que un puido ver en décadas. Sen xente como eles e elas hai moito que estaría todo perdido. Son unha obra de arte en si mesmo, unha performance reivindicativa e existencial, que dignifica á humanidade no seu conxunto.
 
Gañar unhas eleccións e gobernar é a maior aspiración que se pode ter en política nunha sociedade como a nosa rexida polo sistema partidista e as eleccións parlamentarias. Pero quen estea disposto a cambiar un só voto pola dignidade destas persoas non merece chamarse digno nin, por suposto, defensor do pobo e os seus intereses. Se na Folga de Fame dos compañeiros do SAT está a beleza, en calquera que antepoña calquera tipo de rédito electoral ao apoio claro e directo a estes compañeiros e compañeiras, está a máis fea, horrenda e despreciable das cousas posibles en política.
 
O que eles e elas son, están a ser, agora mesmo, é o que todos e todas deberiamos ser mañá. E que cousa máis bela, máis digna, máis emocionante e máis merecidamente humana seriamos!
 
Kaos en la red