De que maneira estás a xerar o cambio? De que maneira ti e a xente que te rodea constrúe algo que se asemelle a unha comunidade? De que maneira constrúes solidariedade? De que maneira xeras autonomía no económico, no produtivo, no alimentario? De que maneira fas do territorio que habitas un espazo libre de capital e de dominación? Votar á esquerda progresista non te fai nin mais humano, nin mellor persoa, nin mais solidario. Votar á esquerda non te eleva por encima deses que ti chamas catetos e que non son se non xente que como ti sofre e padece.
 
Só o pobo apoia e defende ao pobo. Construír o cambio non é unha tarefa de ir votar un día calquera, ou dous, ou tres. Construír o cambio é mirarse, recoñecerse, coidarse. Construír comprensión. Abandonar elitismos que prexulgan ao pobo. Construír o cambio é camiñar con ideas claras repletos de preguntas. Construír o cambio comeza aquí, agora, xa. Pasa por romper coas nosas vidas precarias rotas pola tristura dun mundo que delega a responsabilidade do cambio nun líder ou nun partido. Romper coa vida que nos rompe. Vivir a vida que constrúe en colectivo.
 
Talvez sexa momento de volver ao pragmático, é dicir o utópico. Continuar coa labor que tantas compañeiras levan xa exercendo mediante a construción de cooperativas produtivas. Facer dos coidados unha responsabilidade comunitaria; criar non é unha carga, non é un milagre, é un proceso de vida, unha expresión da nosa potencia para facer autonomía. A transformación é absolutamente imposible se non tomamos o control do territorio que poboamos. Quere iso dicir asaltar as institucións? Mais alá diso, quere dicir, dar un salto cualitativo. Tomar consciencia de que debemos saber autoxestionar cada aspecto do tecido loxístico. Se pretendemos a emancipación, se de verdade aspiramos ao cambio debemos de recuperar cada nodo, cada elemento do tecido social e produtivo. Desde a produción alimentaria, á seguridade, a sanidade ou a educación.
 
Talvez sexa o momento de volver ao pragmático, é dicir ao utópico. Perder a vergoña a admitir que iso que chaman política non colma a nosa sede, non sacia a nosa fame. Queremos volver respirar esa espiritualidade política que vivimos no 15 m. Queremos abandonar o laicismo ilustrado, o desencanto do mundo e o pesimismo ontolóxico. Queremos construír os espazos dunha nova política que reivindique a fe incondicional na transformación. Perder o medo a ser tachados de fanatismo, ser tachados de irracionais, ser tachados de crédulos ou de pouco serios. Perder o medo a crer de novo que o futuro está nas nosas mans. Perder medo á nosa capacidade de facer pobo. 
 
A desesperanza de moitas, hoxe, despois das eleccións só é o síntoma enfermizo da persistencia na crenza de que temos dereitos garantidos. De que o futuro non se herda, tómase. A desesperanza de moitas vén dada polo crer que esta guerra que o capital nos ten declarada pódese vencer co mero acto simbólico de depositar un voto. A desesperanza de moitas non debe deternos, non pode desanimarnos. 
 
Só o pobo apoia e defende ao pobo.
 
Non estamos soas, non estamos sós. Non somos unha porcentaxe de votos ou de abstencións.
 
Somos pobo.
 
Perdamos os reparos, a compostura ou a vergoña. Nós precariado. Nós periferia non somos parte desa Europa do capital. Abandonemos esa estrutura que nos somete. Rompamos as cadeas coloniais que nos vinculan coa Europa do privilexio branco. Rompamos á súa vez a tiranía coa que as nosas empresas suxeitan ao Sur Global. Somos Sur. Somos o sur da Europa que o pode ser dos pobos. Esa Europa da comuna. A Europa Makhnovista. A Europa libertaria. A Europa irredenta das loitas campesiñas, das colectivizacións rurais. A Europa campesiña e proletaria. A Europa antifascista. A Europa que prefire rebelarse contra un rei antes de ir loitar en guerras coloniais. Somos parte desa Europa pagá, descoñecida, que habita nas tradicións salvadas polas mulleres. Somos a Europa que non se someteu á inquisición. A Europa tantas veces dada por morta, nas guerras campesiñas, nas comunidades, na Guerra Civil. A Europa que segue viva no ZAD, no SAT. Somos a Europa dos pobos.
 
Nós explotadas, nós dominadas non somos meros votantes aos que se recorre en cada loita estratéxica polo poder. Somos a potencia. Non nos conformamos co poder.
 
Querémolo todo
 
https://www.diagonalperiodico.net/blogs/aitor-jimenez