O posto ao que ía a Soria repartiuse polo moi español método do dedazo, non por un concurso público. Así queda claro no propio documento da convocatoria, onde nin hai uns requisitos claros nin se adxudica puntuación algunha aos criterios de selección; nin sequera era imprescindible ser funcionario e nisto Rajoy tamén mentiu. Os requisitos eran tan laxos que todo dependía do que dixese o tribunal, un grupo moi independente que estaba formado por varios altos cargos nomeados polo PP. E a convocatoria non só non foi pública, senón que o propio ministro Luís de Guindos manobrou para que a puidese levar José Manuel Soria, o seu compañeiro e amigo desde a universidade.
 
Grazas ao xornalista Rafael Méndez do Confidencial, hoxe sabemos que o postazo que levou Soria convocouse por primeira vez en xaneiro. Pero cando Soria dimitiu –oh, casualidade–, Luís de Guindos paralizou aquela convocatoria e volveu abrila en xuño. Deste xeito o seu amigo Soria púidose presentar. A típica golfería dun ministro que ten a dúas sobriñas colocadas noutros postos similares na Administración grazas a concursos “” como o de Soria: unha no Banco Mundial (14.000 euros ao mes) e a outra na embaixada de Washington.
 
Luís de Guindos foi quen manobrou para fabricar este retiro dourado pero non actuou só. Dubido de que o ministro puidese facelo sen o visto e prace do mentireiro de sempre, do presidente en funcións Mariano Rajoy Brey.
 
Soria cae por segunda vez porque de novo estamos ante unha posible repetición electoral, porque veñen as galegas e vascas e porque nin sequera un Goberno que mantén enchufados a Trillo en Londres e Wert en París –ambos os embaixadores con nula experiencia diplomática– se podía permitir outro escándalo máis.
 
Soria renuncia pero nin De Guindos nin Rajoy asumirán ningunha responsabilidade. Esixirana os seus votantes nas urnas? Permítanme dubidalo.
 
Recollido de El Diario