O IP é unha figura tributaria concibida para que acheguen máis ao sostemento do Estado aquelas persoas físicas que máis teñen, da mesma maneira que o Imposto sobre a Renda (IRPF) busca unha maior contribución de quen máis gañan. Con todo, na práctica, non sempre é así.
 
As comunidades autónomas teñen cedido o IP e algunhas  bonifícano ata o 100%, como Madrid, aínda que existe a obrigación de declarar cando a base impoñible supera os 700.000 euros ou se é titular de bens por valor de máis de dous millóns, igual que no resto de España.
 
En 2008, José Luis Rodríguez Zapatero suprimiu de facto o IP, pero decidiu recuperalo en 2011 para paliar as desfeitas que a crise estaba a causar nas contas públicas. Tras alcanzar o poder, Mariano Rajoy decidiu mantelo, a pesar de ser un imposto moi criticado pola ala máis liberal do seu partido.
 
Como consecuencia diso, en 2014 houbo 181.874 declarantes do IP, sen incluír os das comunidades navarra e vasca, que levan a súa propia xestión fiscal, grazas ao réxime foral do que gozan. O patrimonio total declarado foi de 555.539 millóns de euros, segundo os datos facilitados pola Axencia Tributaria.
 
Case a metade de 931 millóns recadados obtívose en Catalunya (429 millóns), seguida a moita distancia da Comunidade Valenciana (107). Debido á bonificación do 100%, Madrid non captou nin un euro, a pesar de que houbo 16.670 declarantes, cun patrimonio medio de 8,4 millóns, o máis alto de España.
 
O IP supón unha mínima parte da recadación total de Facenda, que en 2014 ascendeu a 174.987 millóns de euros. Tamén é insignificante en comparación co IRPF, que soportan basicamente os asalariados e que ese ano achegou 72.662 millóns.
 
Vicente Clavero | Público