Crise. Episodio 1. O ataque dos mercados: terremoto global financeiro, grandes bancos en caída libre, o euro ameazado, países rescatados, mercados ao ataque, a burbulla española rebenta. A primeira entrega da serie estaba protagonizada polos economistas. Súas eran as páxinas de opinión, onde día si e día tamén nos explicaban as causas da crise, os seus efectos, as súas solucións. Seus eran os faladoiros televisivos, onde usaban a lousa para ilustrarnos de forma sinxela que era unha subprime ou un test de tensión, como funcionaba unha poxa de débeda... Seguiamos a prima de risco ao minuto, e os informativos conectaban en directo coa Bolsa madrileña, onde o reporteiro a pé de parqué contaba a última hora do Ibex. Aínda que reinaban os expertos neoliberais, algúns economistas heterodoxos conseguían abrirse paso.
 
Crise. Episodio 2. Arde a rúa: a crise financeira aterra cal mísil sobre a "economía real", e vólvese crise social. O reporteiro deixaba a Bolsa para conectar en directo desde a cola do paro, onde nos daba o dato mensual de desemprego. Desigualdade, recortes, desafiuzamentos, pobreza (aos que sumar interminables casos de corrupción) quentaban a rúa: folgas xerais, 15M, mareas de cores, stop desafiuzamentos, escraches, marchas da dignidade desde as que conectaba en directo o telexornal os días que non había dato de paro. Os economistas recuaban un pouco en faladoiros e artigos, deixando oco para sociólogos que avisaban de desprazamentos subterráneos na opinión pública, tentaban entender o 15M e alertaban dun estalido social se non cambiaba o rumbo.
 
Crise. Episodio 3. A política contraataca: a crise vólvese política. As conexións televisivas en directo agora facíanse en mitins (seis campañas electorais en dous anos) e desde o Congreso. Nos faladoiros e seccións de opinión facíanse fortes os politólogos, empeñados en explicar o fenómeno Podemos, o afundimento do bipartidismo, as posibilidades de Cidadáns, a pelexa do PSOE, os fallos das enquisas. Aprendemos a ler sondaxes (cada dous días uno novo) e fixemos incontables porras de escanos. Votamos unha e outra vez, vivimos noites electorais intensas, aprendémonos/aprendémosnos os nomes de decenas de deputados e xogamos ao "pactómetro".
 
En 2017 chega ás nosas pantallas Crises. Episodio 4. A batalla xudicial. Espéranos un ano cheo de citas nos xulgados: Nóos, Black, Gürtel, Bárcenas, Palau, Pretoria, o 9N catalán, Eres andaluces, á parte de tuiteiros e rapeiros. Todo o investigado en anos anteriores chega agora ao momento culminante, xuízo e sentenza. De modo que os expertos en Dereito xa meten cóbados para ocupar a cadeira de experto en faladoiros e artigos. Os espectadores falamos con familiaridade de vistiñas, medidas cautelares, recursos de casación; sabémonos de corrido a lista habitual de delitos (suborno, prevaricación, malversación…) e facemos porra cos anos de cárcere que caerán aos condenados. As televisións teñen unha unidade móbil fixa na Audiencia Nacional.
 
Dos desafiuzamentos (que segue habendo) xa só falamos cando hai unha sentenza europea. E ata o conflito catalán ( spin-off de sériea "Crise") tenta resolverse por vía xudicial. O ano en que toda a atención (e todas as tensións) trasládanse aos xulgados. Normal que o Goberno manobre para controlar as fiscalías, sabedor de que este ano se xoga nos tribunais.
 
Terminará a serie Crise con este episodio? Haberá unha nova entrega, cunha crise constitucional, ou territorial, ou...? Quizais un último capítulo onde todas as crises choquen nun final apoteósico? Permanezan nas súas butacas.
 
Zona Crítica